Wszystko się może zdarzyć... Cz.3

Hana właśnie miała chwilę przerwy, kiedy do jej gabinetu ktoś zapukał:

-Proszę- powiedziała .

Blondynka zobaczyła, że do pomieszczenia wchodzi Piotr z kartkami w ręku:

-Hej Hana mam sprawę, potrzebuję konsultacji ginekologicznej, pacjentka Krystyna Kraśnicka podobno spadła z drabiny i cały czas mówi, że jest w ciąży. Potrzebuję USG zrobisz to dla mnie?

-Pewnie-odpowiedziała- Ale jak to podobno spadła? - zapytała kobieta.

-Bo nie ma żadnych obrażeń, przyznaj, że to trochę dziwne. - powiedział.

-Trochę tak. No dobra prowadź do tej twojej pacjentki.- powiedziała wstając z krzesła.

Po paru minutach byli już na izbie:

-Dzień dobry jestem Hana Goldberg i jestem tutaj ginekologiem zbadam panią dobrze? 

-Dobrze tylko szybko, bo ja nie wiem co z moim dzieckiem, wie pani my z mężem od lat staraliśmy się o dziecko i teraz... jeżeli coś się stało to...-mówiła zdenerwowana pacjentka.

-No to zaczynamy - powiedziała ginekolog siadając obok pacjentki i zaczynając badanie:

-Hmmm... Wszystko dobrze, tylko pani niestety nie jest w ciąży i nic nie wskazuje na to, że kiedykolwiek by pani była. Przykro mi - powiedziała Hana.

-Co pani wygaduje-krzyknęła kobieta-Ja byłam w ciąży i jestem w ciąży, żądam innego lekarza natychmiast. To jest nie do pomyślenia...-krzyczała.

Wtedy zareagował Piotr:

-Pani Krystyno niech się pani uspokoi, Hana jest najlepszym ginekologiem w naszym szpitalu-tłumaczył spokojnie- Czy była pani u lekarza jak dowiedziała się pani, że jest w ciąży-zapytał.

-A po co ?-zapytała zdziwiona-Ja dobrze wiem, że jestem i nie potrzebowałam żadnych badań! Ta kobieta-wskazując na Hanę-Jest niekompetentna, kogo wy tu zatrudniacie, jakaś nieudacznica! Żądam prawdziwego lekarza co mi powie co się dzieje z moim dzieckiem!!! - coraz głośniej krzyczała.

Hana nie wytrzymała i wybiegła z sali. Piotr nie wiedział czemu, ale chciał za nią pobiec i przytulić ją, pocieszyć, niestety nie mógł zostawić pacjentki.

-Pani Karolino proszę zawołać psychiatrę żeby porozmawiał z pacjentką- zwrócił się do pielęgniarki.

-Oczywiście panie doktorze, już idę.

-Co jaki psychiatra?! Nie zrobicie ze mnie wariatki, o nie, nie zgodzę się na to.

W tej chwili wszedł Szymon Dryl- psychiatra. Piotr mu wszystko wytłumaczył i poszedł poszukać Hany.

Tak jak myślał, znalazł ją siedzącą na kanapie w jej gabinecie. Była smutna i taka bezbronna. Nie powstrzymał się, usiadł koło niej i zgarnął ją w swoje silne ramiona. Na początku blondynka wahała się ale poddała się chwili i zatopiła w jego męskich  i silnych ramionach. Już dawno się tak nie czuła. Było jej tak przyjemnie, czuła się bezpieczna. Siedzieli tak przez chwilę w ciszy, aż wreszcie otwarły się drzwi do gabinetu i weszła Naomi. Hana i Piotr momentalnie odskoczyli od siebie, ale i tak dziewczyna widziała wszystko.

-Ojć... Przepraszam powinnam zapukać-tłumaczyła się.

-To ja już może pójdę, na razie Hana i nie przejmuj się. - powiedział i wyszedł.

-Córeczko to nie tak, Piotr to tylko przyjaciel...-tłumaczyła się.

-Mamo ale ja nic nie mówię. Cieszyłabym się gdybyś w końcu znalazła kogoś fajnego, a Piotr jest całkiem fajny, lubię go. No i jest chirurgiem...-powiedziała Naomi.

-Wiem kochanie i też bym chciała, ale Piotr ma córkę, to pewnie tez i żonę-odparła smutno.

-Oj mamo ty też masz córkę i nie masz męża, może on też. Zapytaj go po prostu, przecież widziałam jak na ciebie patrzy-powiedziała i puściła oczko do mamy.

-Może to nie jest taki zły pomysł, zobaczymy...A teraz idź poczekaj na mnie w bufecie, mam jeszcze jedna pacjentkę.

Ok. KOMENTUJCIE bo nie wiem czy jest sens żebym dalej pisała.

  

Wszystko się może zdarzyć... Cz.2

Budzik dzwonił nieubłaganie. Hana spojrzała na zegarek . „Wreszcie się nie spóźnię”-pomyślała.

Obudziła Naomi, zjadły śniadanie i pojechały. Przed szpitalem pożegnały się i każda poszła w swoją stronę. Hana nie zdążyła wejść do szpitala, usłyszała, że ją ktoś woła. Kiedy się odwróciła okazało się, że to Piotr:

- Cześć Hana. –powiedział- Może oprowadzić cię po szpitalu, mam jeszcze trochę czasu? – zapytał.

- Hej Piotr, wiesz co już wczoraj Lena mnie oprowadziła, ale dzięki za dobre chęci. Przepraszam cię ale mam pacjentki, muszę lecieć. -  pożegnała się i poszła w stronę ginekologii.

‘Nie wiem co się ze mną dzieje’ –myślał Piotr- ‘ Jak tylko ją widzę wariuję nie wiem co mnie ciągnie do tej kobiety, ale jest to mocniejsze ode mnie. Muszę coś z tym zrobić’- tak rozmyślając udał się na dyżur.

Hana znakomicie sobie radziła w nowej pracy. Zaprzyjaźniła się z Leną. Jednak nie spodziewała się tego co zdarzyło się później. Na przerwie udała się do bufetu, żeby napić się kawy i zobaczyła tam… JEGO. ‘Nie to nie może być on, ale przecież widziałam go na zdjęciach…’ – biła się z myślami. ‘Tak to on’ – stwierdziła. To jej brat. Jednak musi to sprawdzić. Podeszła do niego i przysiadła się do stolika:

- Cześć ! Jestem Hana Goldberg i jestem nowym ginekologiem. – powiedziała pewnym głosem.

- Hej…- pierwsze nie wierzył własnym uszom, więc podniósł głowę i zobaczył ją. Tak to ona to jego siostra ale jak to możliwe??? Zadawał sobie to pytanie- O boże to naprawdę ty!

- Czyli wiedziałeś o moim istnieniu cieszę się – kamień spadł jej z serca – Jak myślisz, to przypadek?

- Nie wiem ale cieszę się, że cię poznałem i jeszcze razem pracujemy  - uśmiechnął się – Jestem Przemek, ale to już wiesz i jestem chirurgiem –odparł.

Rozmawiali tak przez 10 minut, rozmawialiby dłużej ale Przemek miał operację, a na Hanę czekały pacjentki.

Minęło parę tygodni. Hana wdrożyła się w pracę szpitala, a Naomi w obowiązki szkolne. Hana oprócz Leny i oczywiście Przemka bardzo polubiła Piotra, który się przyjaźnił z jej bratem. 

KOMENTUJCIE

Wszystko się może zdarzyć... Cz.1

"Jesteśmy wreszcie w Polsce, czuję, że tutaj uda nam się zacząć wszystko od nowa. Kupiłam mieszkanie będąc tu tydzień temu, żeby wszystko przygotować i auto bo przecież bez niego ani rusz. Zapisałam Naomi do szkoły i znalazłam pracę w szpitalu ..." 

- Mamo! Haloooo... jesteś tutaj???- Naomi energicznie machała rękami przed oczami Hany.

-Tak, tak... Myślałam czy wszystko załatwiłam - powiedziała Hana.

-To co wiesz jak dojechać do tej całej Leśnej Dziury???

-Nie Leśnej Dziury, tylko Leśnej Góry, kochanie. I tak wiem jak tam dojechać. Idziemy- wstała z krzesła i udała się w stronę wyjścia z lotniska.

Bez problemu znalazła auto. Niestety z dojazdem do Leśnej Góry była problem, ale dały radę. Gdy dojechały na miejsce była 16, więc rozpakowały się, Hana zrobiła szybką kolację, ponieważ obie były bardzo zmęczone po długiej podróży z  Izraela poszły spać. Nazajutrz Hana miała jechać do pracy i pokazać Naomi nową szkołę.

Hana jak zwykle zaspała. Kiedy zobaczyła, która godzina szybko wyskoczyła z łóżka, żeby obudzić córkę, ale wychodząc z sypialni poczuła zapach kawy. Szybko na jej twarzy pojawił się uśmiech. Weszła do kuchni i zobaczyła Naomi, która strasznie się spieszyła. Postanowiła się zapytać co się stało:

- Hej córciu! Co ty się tak krzątasz po tej kuchni??? - zapytała blondynka przytulając dziewczynę.

- O boże, mamo ale mnie przestraszyłaś... i zepsułaś sobie niespodziankę.

- Oj tam wiesz, że nie przepadam za niespodziankami, a będzie lepiej gdy zrobimy razem to śniadanie co?

- Ok. A będę mogła jechać z tobą do szpitala??? -zapytała Naomi.

- Nie masz innego wyjścia, a potem jedziemy do twojej nowej szkoły, jest niedaleko szpitala. -odpowiedziała Hana.

Dziewczyny zjadły śniadanie i pojechały do szpitala. Kiedy dojechały na miejsce Naomi stwierdziła, że poszuka jakiegoś bufetu czy kafeterii i zostawiła mamę samą. Hana weszła do szpitala, co prawda była już tutaj raz ale nie bardzo zapamiętała drogę do gabinetu dyrektora.

- Przepraszam w czymś pani pomóc? - zapytała przechodząca brunetka.

- Właściwie to tak. Pani tutaj pracuje? Bo ja właśnie od jutra zaczynam i chciałam się spotkać z dyrektorem - spytała Hana.

- Tak, pracuję czyli będziemy się częściej spotykać. Jestem Lena, a do Stefana już cię zaprowadzę.

- Miło mi Hana. Wielkie dzięki, ratujesz mi życie.

- Od tego tu jestem - zażartowała Lena i razem ruszyły do gabinetu Trettera.

W tym czasie Naomi znalazła szpitalny bufet, zamówiła sobie herbatę i ciastko i czytała kupioną wcześniej gazetę. W pewnym momencie ktoś zaczął ją ciągnąć za rękaw. Odwróciła się i zobaczyła, ze tym ktosiem jest mała blondyneczka. Bardzo lubiła dzieci więc uśmiechnęła się i zagadała:

- Hej mała co chciałaś, zgubiłaś się?

- Nie czekam, aż mój tata skończy operacje- powiedziała mała.

- Aha... To super, siadaj - pokazała krzesło obok niej- posiedzimy razem. Jestem Naomi, a ty?

- Mam na imię Tosia, czy twój tata też tutaj pracuje??? - zapytała dziewczynka.

- Nie. - odparła smutno - Moja mama właśnie dzisiaj zaczyna.

Po 30 minutach spędzonych na pogawędce z Tosią, Naomi stwierdziła, że znajdzie mamę:

- Dobra Tosiu, ja idę poszukać mamy. Zostajesz tu? - zapytała:

- Nie, pójdę z tobą pomogę ci szukać - odparła Tosia.

- Ok. No to chodź.

Hana właśnie wychodziła ze swojego nowego gabinetu gdy zobaczyła swoją córkę w towarzystwie małej blondyneczki. Od razu do nich podeszła:

- Cześć córeczko, a kto to jest - wskazała na Tosię.

- Cześć mamo to jest Tosia, poznałyśmy się w bufecie jej tata jest tutaj chirurgiem. 

- O hej Tosiu, jestem Hana - podała rękę małej - a gdzie twój tata?

- Właśnie chyba powinnam wrócić do bufetu bo będzie mnie szukał.

- No to chodźmy! - powiedziała Hana.

Kiedy dziewczyny dochodziły do bufetu zobaczyły chodzącego tam i z powrotem mężczyznę, który jak je zobaczył podbiegł do nich:

-Tosiu, przecież się umówiliśmy w bufecie, gdzie ty byłaś - zapytał mężczyzna.

-Byłam z moją nową koleżanką Naomi. 

-Oj gdzie moje maniery - powiedział - Nazywam się Piotr Gawryło, jestem tutaj chirurgiem.

- Miło mi, Hana Goldberg, czyli będziemy razem pracować. Od jutra zaczynam. Jestem ginekologiem. -powiedziała blondynka.

Piotr stał jak wryty, słuchał jej i patrzył w jej błękitne oczy. Była piękna, doskonała i jeszcze te nogi...

- Bardzo się cieszę, że będziemy współpracować i mam nadzieję, że lepiej się poznamy. 

Pożegnali się i rozeszli. Hana z Naomi pojechały do szkoły i wszystko załatwiły, okazało się, że jest ona tylko 5 minut od szpitala, więc dziewczyna może jeździć razem z mamą. Potem pojechały do domu, zjadły obiad i poszły spać, żeby się dobrze wyspać przed nadchodzącym dniem.

Trochę długie i nudne ale to 1 część i obiecuję, że będzie ciekawiej. 

KOMENTUJCIE!!!

Wprowadzenie

Hej zaczynam pisać opowiadanie jak się pewnie domyślacie o Hanie i Piotrze tylko troszkę pozmieniałam ;)

Mam nadzieję, że będziecie wchodzić, czytać, komentować i wgl. Ok. no to, to jest wprowadzenie, opis postaci, jak o czymś zapomniałam to napiszę w następnym poście :D

Hana Goldberg (33 lata):

·       -  ginekolog i neonatolog;

·        - NIE była żona Jamesa tylko jego narzeczoną (zdradził ją przed ślubem i Hana odeszła);

·       -  ma córkę Naomi -14 lat- (wpadka z Jamesem w wieku 19 lat);

·       -  po rozstaniu z Jamesem przyjechała do Polski w poszukiwaniu brata;

·       - a reszta jest tak jak w serialu ;

Piotr  Gawryło (36 lat):

·         -chirurg;

·         -tak jak w serialu ma córkę Tosię(6 lat), Magda nie żyje (popełniła samobójstwo po tym jak Piotr  powiedział jej dość dobitnie, że jej „nie chce” – miała depresje xD);

·         -przyjaźni się z Przemkiem, Witkiem i… Wiktorią;

Naomi Goldberg (14 lat):

 - córka Hany;

 - marzy o zawodzie chirurga :D ;

  -bardzo kocha swoją mamę, są przyjaciółkami, nienawidzi swojego ojca za to, że zdradził mamę;

  -chce żeby Hana znalazła sobie kogoś :) ; 

  -  jest bezpośrednia ;